Дзе-недзе вольха, асіна, Пень ці адонак стары. Сьвежай крывёю ваўчынай Сьлед адзінокі гарыць. Дрэмлюць знаёмыя плёсы, Сьнегам завеяны лог. Воўк пад срабрыстыя лозы, Змораны, чуйна прылёг. Сны ахінулі жывыя: Бача рую, трысьнікі, Чуе на лапах, на шыі Шэрай ваўчыцы клыкі. Будзіцца... Ноч... Адзінока... Дрэмле стог цёмна-сівы. Дзікую песьню далёкім Зорам працяжна завыў, – Песьню пра сьвежае мяса Ў цёмных гушчарах сьляпых, I пра агні на папасах, I пра галоў чарапы... Іскрыцца ў ворсе сьцюдзёным Месячнае серабро. Шэранам стыне чырвоным, Зь песьні сплываючы кроў.
1938
|
|