Гавораць, кат памёр... I сьмешна – Загаласілі ў гэткі дзень. I чую шэпат: – Гляньце, грэшнік Найбольшы за труной ідзе. Ён небясьпечны, неспакойны, Гарыць у словах яго зьніч. Ён хоча ўсіх сірот, галодных I абагрэць, і накарміць. Ён не маліўся ад калыскі, Ня плакаў перад алтаром, Калі агністым крыльлем нізка Грымеў над намі неба гром. Грэх на яго плячах вялікі – Глядзіце – хіліць да зямлі!.. А я іду і ледзь ня крыкну, Каб несьці радасьць памаглі.
1938
|
|