Вецер дрэвы калыша, кусты,
На паркан атрасае лісты.
Мутна гаснуць асеньнія дні.
Ой, ня плач ты, мой сокал, засьні!
Буду я калыхаць усю ноч,
Буду я паглядаць у вакно.
Над сасновай калыскай тваёй
Пралятуць гусі позьняй парой.
I, пачуўшы крылаты іх шум,
Выйду ў поле я і папрашу,
Каб прыселі яны на вярбе,
Далі цёплага пуху табе.
Ёсьць далёка у горадзе дом,
Ходзіць стража, пільнуе кругом.
У астрозе, на нарах, ня раз,
Пэўна, думае нехта пра нас;
Чуе, як ападаюць лісты,
Як ня сьпіш цёмнай восеньню ты,
Як вятры навяваюць зіму.
Сьпі... Мы заўтра напішам яму,
Што у нас не было гэтых сьлёз,
Што ты шмат падужэў і падрос;
Хутка ў бацькаўскай шапцы вясной
Пойдзеш ты за канём баразной.
Там, дзе чуецца шум трысьніка,
Зоры ясныя ловіць рака.
Ну, засьні, і ня варта тужыць.
Хочаш, будзем іх разам лавіць.
Толькі зоркі ня вылаві тэй,
Што нядоляй гарыць у людзей:
Не зьбірай і тых дробных – расу,
Бо няведама што прынясуць.
Бяры лепей, што ярка мігціць, –
Праз жыцьцё яна будзе вясьці.
А то сьпі... Я табе запяю,
Зор насыплю ў калыску тваю.
1938
|
|
