...Было нямала перашкод, Каб не пабачыў сонца ўсход Па-над этапнымі шляхамі. Адны калючымі дратамі Закратавалі вокны ўчора, Другія ў цесны панадворак, Як іншых, сьцежкаю глухой Хацелі весьці за сабой. Ўсё ў пальцах комкалі каравых, Што біла ў чорную іх славу, Ці творчым дыхала агнём; Кідалі пісаным сьмяцьцём У тых, хто чэсным, мужным быў I ў змрочны час са мной дзяліў Паёк астрожны, апастылы, Навек з кім гора парадніла. Я ведаю, каму цяпер Жыцьцём усхваляваны верш Гучыць балючым дысанансам, Чаму расьце іх голас часам Да сьвісту дзікага і крыку. Але ня вам, глухім музыкам, Прывыкшым на хаўтурах выць, Мой вольны голас заглушыць! Ён праз дратоў калючых сеці, Як сонечны прамень, прарвецца На шыр палёў, на край дарог...
1938
|
|