Зноў у аркестры скрыпачоў
На струн гарачых пазалоту
Прыносяць жоўты шум лістоў
I страх, паложаны на ноты.
Загаласілі тут і там
Смычкі тугой дажджлівай, шэрай,
Ды наша маладосьць сьлязам
I сумным песьням не паверыць, –
Калі з калючых мы дратоў,
З астрожных кратаў і бэтону
Бяз крэсіва, без тапароў
Жывыя высякалі тоны.
Барозны чорныя цяпер
Ахоплены зары пажарам,
І ўся зямля даўно, павер,
Чакае грамавых удараў.
1938
|
|
