Як сканаю – душа застанецца
Ў зьзяньні кожнай крынічнай сьлязы,
У аеру, што зь ветрам сячэцца,
Ў срэбных хвалях дняпроўскай лазы,
Ў бадзяках, што мячамі суровымі
Кожны родны вартуюць пляцень,
У шыпшыне, што ля Загор'я
Ля старэнькай капліцы цьвіце,
У азёрах паўночных і ў нетрах,
У чырвоным начлежным агні,
Ў пільным флюгеры, што пад ветрам
Над страхою ў каханай зьвініць.
І аднойчы, на золку бязьлюдным,
Уздыхне яму ветрык: «Пара!» –
І павернецца ён, і разбудзіць
І дзяўчыну, і сьвет, і край.
Будзе сонца.
Пад неба ў блакіце
Дуб-Атлас падставіць плячо, –
І тады вы той флюгер разьбіце
Справядлівым і новым мячом.
Досыць мне чуць трывогу начную,
І сачыць, і кружляць на шпілі:
Абцяжарваць памяць зямную –
Не найлепшае на зямлі.
Што да сьнежня вечнаму маю?
Ціха! Сплю! Да сканчэньня дзён
Сплю ва ўсім, што ты ёсьць, дарагая!
Вечны ўзьлёт табе!
Вечны мне сон.
4.V.1966. Рагачоў.
|
|
