Стаю ля яе ў задуменьні
І голас пяшчотны чую:
«Прыйдзіце, мужчыны, ад зброі, –
Ўлоньне маё сумуе.
Прыйдзіце, мужчыны, ад сечаў,
Ад турмаў, ад страт на сьвітаньні.
Адзінае ёсьць на сьвеце:
Сумленьне, братэрства, каханьне».
І думаю я неадчэпна:
За што ж ты бяду спаткала?
За што галаву ты згубіла?
Якую праўду сказала?
16.ХІІ.1961 ВСК. Напісаў у будынку ВЛК.
|
|
