Калі хочаш быць ты першым, Мейсца мець у Пантэоне, – Ўспамінай у кожным вершы Ўсе званіцы і амбоны, Ўсіх рэдактараў іх жонак, Іх катоў, сабачак нават, Рыфмаваным пустазвонам Акружы, як німбам славы. Каб мець вечнасьць у запасе I насіць прарока імя, – Ва ўнісон, брат, час ад часу Падвываць ты мусіш зь імі, Што ўжо «Адраджэньне» блізка, Беларусь такая ўстане, Дзе зь іх кожны будзе шышкай, Дзе зь іх кожны будзе панам. Калі ж свой мець будзеш розум (Музы хай тады бароняць) I на ліры сваёй, можа, Не пад густ ім ты зазвоніш, – Не апішаш пяром Дантэ Таго пекла, таго дыму, Што падымецца на шпальтах Ад Завальнай аж да Рыму.
1939
|
|