Я майстэрню скульптара люблю: Груды гліны, мармуру, граніту, Дзе мастак, як бог той старажытны, Ажыўляе чарамі зямлю. За акном гусьцее змрок вячэрні. Не зважай, мой дружа, на мяне! Я прыйшоў, бо немагчыма мне Не зайсьці было ў тваю майстэрню, Не пабачыць, як сваймі рукамі I лязом натхнёнага разца Будзіш ты да песень, да жыцьця Непадатлівы маўклівы камень. I шкада мне прапусьціць хвіліну, Калі вобраз, створаны табой, Загаворыць моваю жывой I мае разбудзіць успаміны.
1943
|
|