Заўсёды поўначчу, калі
Прачнуцца пад вясеньнім шумам
Разьлівы родных рэк, палі, –
Мяне наведываюць думы:
Якімі гукамі струны
Ці песьнямі я ўвекавечыў
Дні гора, нашай славы дні
I гэтых зораў бляск спрадвечны?
З далі сінеючай на мель
З прыбоем вынесла суровым
Шмацьцё разьбітых каравэл, –
Паэмаў адзьвінеўшых словы.
Нібыта часу не было
Агледзець ветразі калісьці,
Праверыць кожнае вясло
I прасмаліць жывіцай днішчы.
Таму, калі цяпер сьпяшаць
Па славу лёгкую ў прасторы,
Я не імкнуся тых дагнаць,
Чый недалёкі шлях у моры.
Бо нам патрэбна у жыцьці
Адкрыць яшчэ шляхоў нямала,
Шмат невядомых Атлянтыд
I нездабытых перавалаў.
1944
|
|
