Каб мары-сны, як ліст сатлеўшы,
Ня змыла бурных дзён рака,
Я ў непакорных рыфмах вершаў
Іх працавіта замыкаў.
Але празь дзень усе, як брага,
Перабрадзіўшая ў віне,
Не уталялі вечнай прагі
I больш ня цешылі мяне.
Хіба таму і нам – паэтам,
Пражыўшым век, апошні дзень
Здаецца днём тварэньня сьвета,
Тае зямлі і неба, дзе
Ты не пасьпеў імя даць лепшай
Краіне казачнай сваёй
I на'т усім шматлікім вершам,
Што разьмінуліся з табой.
1944
|
|
