Максіму Танку
Бы ў першыя дні стварэньня,
Цемра, хаос і шал,
Прыбой і туман спадаюць
На труны змрочныя скал.
Плывеш між валоў і бачыш,
Як там, на грані імглы,
Над сьветам і над табою
Сьветаносна кружляюць арлы.
Нябачную ўбачыўшы радасьць,
Лятуць пад нябесны шацёр,
І рыжае сонца праз падзі
Лавай спаўзае з гор.
За ім мільёны гайдукаў
Ідуць зь цямноцьцем на бой
У зялёных ірваных адзеньнях,
Зь дзідамі за сьпіной.
Над ашаломленым змрокам
Сьведчаньнем вечнай вясны
Шумяць пераможна пад брызам
Зялёныя лахманы.
Хлусьня начной ліхаманкі,
Жах заімшэлых стром
Ў пячоры здыхаць запаўзае
Зь пераламаным хрыбтом.
І, кроплямі вечнай вясёлкі
Ажывіўшы мёртвы граніт,
Яр магутны зь неба спускаецца
На сонечным прамяні.
Бэзавы сьпеў сірэнаў
У поўнай сонцам вадзе,
Гульні вясёлых дэльфінаў
Сярод вясёлых людзей...
І толькі яму, адзінаму,
Сэрца я падару,
Адзінаму богу ў сьвеце,
Адзінаму ў сьвеце цару.
23.IX.1970. 16.40. Гагра.
|
|
