Прадсьпеў да паэмы "Нарач"
Прыйдзем яшчэ, вёска, твае песьняры,
Ня з торбамі песень жабрачных, –
Смыком серабраным на струнах зары
Табе заіграем іначай.
Прысядзем ля прызбы, на новы парог,
Зь вясёлым і ясным абліччам,
Вярнуўшыся з дальніх этапных дарог,
Хоць шмат каго з нас недалічым...
Ты зьвесіш чупрыну саломенных стрэх
Пад песьні, шум цёмнага бору,
I выплывуць зоры на сіні начлег,
На сінія хвалі азёраў,
Закінуць свой невад узорны на дно,
У ціхія Нарачы тоні,
Дзе месяца толькі сталёвы нарог,
Затоплены бураю, звоніць.
I ўбачым тады, як радзімы прастор,
I песьню, што просіцца з сэрца,
I струны жывыя пялёсткамі зор
Асыпле кастрычніцкі вецер;
I зьнікнуць туманы з дарог-каляін,
Зара чырвань-хустку накіне
На грэбень сасновых густых верхавін,
На плечы этапнай краіны.
Прыйдзем яшчэ, вёска, твае песьняры,
Ня з торбамі песень жабрачых, –
Смыком серабраным на струнах зары
Табе заіграем іначай.
1937
|
|
