З паэмы "Нарач"
Гарыць агонь. Спакойна дрэмле Нарач. I ноч, як песьня ціхая, бяз слоў, На сонны бераг навявае чары, Калыша хмары-думы рыбакоў. Часамі з поля падкрадзецца вецер, Рукамі згорне золата з агню I, расьсяваючы, нясе, здаецца, Па небе зораў поўную сяўню. Часамі хваля падпаўзе пужліва, Як бы пра нешта хоча запытаць Ці, можа, казку задрамаўшым нівам, Арцелям сонным хоча расказаць. I да затокі ў зарыве чырвоным Ізноў бяжыць з пакатых берагоў. Грызуць мурог папутаныя коні, Дзе-недзе звон сарвецца з капытоў.
1937
|
|