Дык вось ён, гэты Рубікон,
Які мяне трывожыў, мучыў
I за якім – міраж ці сон –
Нязнаныя ўзьняліся кручы.
Мне гаварылі: – Пачакай
Да летніх сухавеяў жніўня,
Калі ня будзе так рака
Шалець ад ветру і ад ліўняў.
Але мне дораг кожны дзень.
Я не баяўся небясьпекі
I не пытаўся лёсу: дзе
Мае заплюшчацца павекі?
Я прызвычаіў зрок даўно
Да сонца, да штурвала – рукі,
А слых і сэрца – да званоў,
Набатных несьціханых гукаў.
I вось ужо за мной рака,
Агні вандровішчаў знаёмых,
I вось мой цень на ледніках,
І голас на вяршынях стромых!
1946
|
|
