Гасцей чакаў я, і яны Загрукалі ў парог – Абветраныя валуны Крутых маіх дарог. На іх усіх сьляды былі Маіх юнацкіх сноў; На іх усіх шрамы ляглі Ад хмар і ад вятроў. Я кожны камень пазнаваў: Калі сустрэў яго, Калі на ім адпачываў, Начлежны клаў агонь. Вось гэты – ў роднай старане Быў пад акном маім, Вось гэтым – кінулі ў мяне, I сьлед крыві на ім. Але адзін валун з усіх Мне незнаёмы быў. Хто ён, адкуль, з дарог якіх Няпрошаны прыбыў? Адно, па сьнежнай белізьне, Па тым, як ён дыхнуў Сьцюдзёным змрокам на мяне I ў сэрца заглянуў, – Я здагадаўся, што за госьць, I чаркай прывітаў. – Калі прыйшоў ты, ягамосьць, Дык пі! – яму сказаў. Вось толькі нам няма аб чым З табою гаварыць. Я ўжо дамовіўся ўначы З хваінамі ў бары, З жывой птушынаю сям'ёй, З расталаю вадой I з громам, каб яны вясной Ўзялі мяне з сабой.
1946
|
|