Каб ведала ў бары сасна,
Што шыбеніцай стане,
З малых, юнацкіх дзён яна
Не распраўляла б стану
I не цягнулася б гальлём
Пад хмары ў цёмных нетрах,
А лепш лягла б на буралом,
Падкошаная ветрам.
А то цяпер яе ніхто
Зычліва не вітае;
Стаіць за дальняю вярстой,
I, сумная, ўздыхае,
I ломіць рукі ад людскіх
Ад сьлёз і ад дакораў
А на галінах залатых
Крычыць ахрыпла воран...
1946
|
|
