Можа, вам не карціць
Па гаях, сьцежках роднага краю,
Па расе сьветаянскай прайсьці,
Калі рунь новых слоў прарастае.
Трэба, ведама, нашча устаць,
Безь ніякіх там камандзіровак.
Вось азёрныя хвалі шумяць
I гудзе галасамі дуброва,
Вось аблокі плывуць над зямлёй.
I ўсё гэта зусім непаўторна
Ў спалучэньні з гульлівай вясной,
У сугуччы блакітнага з чорным.
Трэба рэхам быць, лесавіком,
Дрэвам, каб зразумець усе мовы,
Усе сполахі, зьзяньні і гром,
Што вясняныя будзіць дубровы.
I ня класьці далоняў на скронь!
Хай палае кроў полымем гэткім –
Незгасальным, – якім зь першых дзён
На зямлі загараюцца кветкі.
1946
|
|
