Кропля дажджу мне апала на твар
З хмары паўночнай, што блудзіць увосень.
Быццам быў цесны ёй ніваў абшар,
Камня, ліста для яе не знайшлося.
Шмат вандравала па сьвеце яна,
Недзе на моры бялела ільдзінай,
Стыла на вострым лязе гарпуна,
Зьзяла на плаўнях шырокіх дэльфіна.
Сёньня са мной яе лёс падружыў,
Ў час, калі я выбіраўся ў дарогу,
I неспакойнага ветру парыў
Кінуў яе на радзімы разлогі.
Я не прасіў у яе расказаць
Аб перажытым у дальніх старонках, –
Гэткай яна, як расстаньня сьляза,
Буйнай была, і цяжкой, і салёнай.
1946
|
|
