Зелянеюць зноўку лазьнякі, А ў вясеньнім небе – крык птушыны, Крык птушыны – голас жураўліны Над палямі, над прасторамі ракі. Небасхіл ахоплены зарой. I з крыла у важака старога Падае на чорныя разлогі, Дзівамі іграючы, пяро. Вось яно кранула хмар граду – I яны вясёлкамі зазьзялі; Зачапіла вербаў чараду – I яны уміг закрасавалі; А калі апала на ваду, – Пасінелі, зашумелі хвалі, Нерастуючы, пайшлі самы па дну, I сузор'і лілій паўсплывалі... Кажуць, каб злавіў тое пяро, Казачнікам стаў бы, чарадзеем. Кожнаю вясеньняю парой Я выходжу з тайнаю надзеяй На шляхі і на прасторы ніў, Дзе губляе вырай свае пер'і... Хоць даўно мінулі тыя дні, Калі я ва ўсе прыкметы верыў.
1946
|
|