Вось дом і сад, завулак той,
Вячэрні цень гатыцкай вежы,
Дзе не заўважылі з табой
Мы расьцьвітаючага бэзу.
А ён, хоць столькі год прайшло,
Мая сяброўка дарагая,
Усё запомніў, паўтарае,
Што намі сказана было.
Што дасказаць нам не далі
Панарскія крутыя горы,
I салаўі каля Вільлі,
I ападаючыя зоры.
Прыйшоў вандроўны музыкант
I атуліў усіх жалобай;
Забразгала ў яго руках
Скупых мяшчан скупая дробязь.
Але напеў, які раней
Зьвінеў ля нашага парога,
Такім далёкім здаўся мне,
Як рэха зь берага другога.
Таму спытаў я: – Хто тут жыў
Перад вайной, у гэтым доме?
I адказаў мне старажыл:
– Былі гаспадары, вядома,
I гэты бэз іх і вішняк
(Сад, праўда, быў тады гусьцейшы)...
Яшчэ тут нейкі жыў дзівак,
Пісаў, казалі людзі, вершы.
1946
|
|
