Ляжаць пакошаныя травы,
Ня травы – казачныя сны,
Ня сны, а шолахі дубравы,
Вясёлкі, галасы вясны.
Рупліва іх мы ў копы зносім, –
I там, дзе Нёмна берагі,
У залатую нашу восень
Ржавеюць пад дажджом стагі.
Калі ж усё скуюць марозы
Ў калядную начную сінь,
Прыходзяць да стажар'яў козы
I расахатыя ласі.
Яны скубуць з-пад вітак смычку
I перажоўваюць яе,
I ў летнім водары п'янічным
Усё былое паўстае.
Здаецца ім: ня сьнег, ня слота,
Ня шэрань зьзяе на рацэ,
А чайкі кружаць над балотам
I смычка з багуном цьвіце.
Яны ня чуюць завірухі,
Ціш першабытная кругом.
I выстрал, што ударыць глуха,
Ім прагучыць, як летні гром.
1946
|
|
