Над палямі хістаўся пашчэрблены месяц,
Вецер дзьмуў, і шумеў па-над Нёманам бор.
Восень вецьце сухое зграбла і на ўзьлесьсі
Падпаліла пагрэцца начлежны касьцёр.
Падпаліла касьцёр, прылягла у тумане,
Ды кароткім быў гэты пад зорамі сон:
Крык трывожны птушыны збудзіў яе рана,
Па зямлі ад кастра разьліваўся агонь.
Загарэліся гнёзды, і іскры пажару
Пачала яна з птушкамі, зь ветрам гасіць.
Толькі полымя ўжо разьлілося ў імшарах,
Па лясох і палёх, па курганах брусьніц.
I па сёньняшні дзень восень жару ня можа
Пагасіць на зямлі, ходзе з краю у край,
Заліваючы ліўнямі ў полі бярозы
I цалуючы кожны рабінавы гай.
1946
|
|
