Дзень шэры быў.
Плылі над намі хмары.
Дождж марасіў
Па верасах густых.
Але мы ў час
Прыехалі на Нарач,
У спрэчку хваль
I сосен векавых.
Грымела Нарач
Гатаўскаму бору:
– Дарэмна ты
Пільнуеш курганоў,
Аддай маім
Усьпененым прасторам
Спачыўшых пад крыжамі
Рыбакоў!
Не аддасі, –
Я днём і ноччу буду
Іх шумам,
Крыкам кагарак будзіць,
Рваць з-пад тваіх карэньняў
Жвіру груды
I ў берагі крутыя
Хваляй біць!
А бор шумеў:
– Я не аддам табе іх.
Яны мае,
З маёй жывой сасны
Калыскі іх
I хаты, што чарнеюць,
Крыжы
I востраносыя чаўны!..
Змагаліся дзень цэлы
Бор і Нарач,
Ды хвалі возера
Усё-ж перамаглі.
I рынулі у тонь
Зялёнай хмарай
Падмытыя сасновыя
Ствалы.
I вечарам,
Пры ціхіх, летніх зорах,
Мы ўбачылі:
Палалі трысьнікі,
Плылі ў чаўнах
Ад Гатаўскага бору,
Устаўшы з валатовак,
Рыбакі.
12.VI.1946.
|
|
