Няма сьцежкі карацейшай,
Як да мілай.
Няма хаты весялейшай,
Як у мілай.
Ці пагода, непагода,
Дождж на сьвеце, –
Сонца яркае заўсёды
Ў вокнах сьвеце.
Лавы гэткія ў каханай:
Сеў – ня ўстанеш,
Покуль раньняе сьвітаньне
Не настане.
Стол такі: як вып'еш кубак
Квасу-брагі,
Кожны раз з пахмельля згубіш
Тут адвагу.
І пазьней злуеш, прызнацца,
Што ня знаеш,
Не асьмеліўся спытацца,
Ці кахае.
1951
|
|
