Выйшаў на шлях я шырокі, бясконцы,
Чую: далёка калышацца звон ці
Песьня знаёмая, і за гарамі
Пыл падымаецца ў неба клубамі.
Перш я падумаў, што вецер вясновы
Тут праляцеў праз палі і дубровы,
Або праехаў абоз тут вялікі,
Або прайшлі скамарохі, музыкі,
Ці праскакала вясельле на конях
З шумам і гоманам, сьмехам і звонам...
Стаў даганяць я, ды толькі – дарэмна!
Рэха растала дзесь за небазводам.
Што ж там такое?
Ах, гэта, напэўна,
Ўдаль праляцелі юнацкія годы,
Дзе іх дагоніш!
Шкада толькі, братцы,
Што не пасьпеў зь імі я разьвітацца.
1953
|
|
