Зноў снег. Ён мне прыпамінае
Чамусьці дальніх санак бег,
Дарогу без канца, бяз краю,
Сяло, забытае ля гаю,
I іншы сьнег, далёкі сьнег.
Хай ён растаў і ручаямі
Хай з жаўрукамі празьвінеў,
Даўно з туманамі, зь вятрамі
Над маладосьцю праляцеў, –
Але я помню ранак зімні:
Вятры за шыбамі гудуць,
У хаце ад лучыны дымна
I, як на змену пеўні ў прыўне
Неўціхамірныя пяюць.
Вярнуўся, чую, дзед з прысадаў, –
Хадзіў са стрэльбай паляваць.
– Сьнег выпаў, – кажа, – ні прынады,
Ні сьледу ў полі не відаць.
Сьнег выпаў нечаканы, добры.
З вадой і зь сьнегам маладым
Прынесла маці ў хату вёдры.
I, дзеці, мы са сьмехам шчодрым
Хутчэй на вуліцу ляцім.
Ляцім заснуўшымі садамі,
Каля аб'інеўшых платоў,
Ляцім, каб босымі нагамі
Там напятляць сваіх сьлядоў.
А потым, калі шум-трывогу
Бацькі падымуць, грамадой
Бяжым назад мы да парогу
І доўга, доўга грэем ногі
На печы згорбленай, старой.
Відаць, было дзён мала сьветлых
Пад засеньню вясковых стрэх,
Калі застаўся толькі гэты
Далёкі, ва ўспамінах, сьнег.
1953
|
|
