Каторы дзень шуміць наўкола,
Шалее лютая зіма,
Аж дрэвы хіляцца да долу.
Каторы дзень цябе няма...
Што дрэвам? Ім лягчэй, я знаю,
Трымаць на плечах буры шум,
Як мне, калі цябе чакаю, –
Цяжар маіх трывог і дум.
Калі б між намі ўсталі горы,
Я мог бы іх скапаць, скрышыць;
А разьлілося б сіне мора, –
Яго я змог бы пераплыць.
А ты, ня ведаю, ці зможаш
Сягоньня, позьняю парой,
У веснавое бездарожжа
Прыйсьці пагутарыць са мной.
Шляхі заносіць сьнежным пылам.
I у замеці ня ўбачыў я,
Як ціха вочы мне прыкрыла
Далонь знаёмая твая,
Далонь, мне на якой цыганка
Зьбіралася паваражыць,
Сказаўшы мне, што ты – заранка,
Што безь цябе мне нельга жыць.
Аб гэтым знаў я і бяз картаў
I безь ніякай варажбы,
Што ты найлепшай песьні варта,
Што век цябе мне не забыць.
1954
|
|
