На крутым пастамэнце з граніту
Сярод парку стаіць Афрадыта.
Той, хто зь белага мармуру высек
Стан і вусны цудоўныя гэтак,
Пэўна, сам потым не надзівіўся,
Закаханы, складаў ёй санэты,
Ёй аддаў увесь жар свайго сэрца.
I стаіць яна быццам жывая,
Бо на'т сьнег, што з завеяю ўецца,
На дзявочых грудзёх яе тае.
1954
|
|
