Нашто ты косы заплятаеш, У танцы кружыш агнявым, Нашто каралі прымяраеш Перад люстэркам нежывым? Яно маўчыць, яно ня можа I сотай долі перадаць, Як выглядаеш ты прыгожа, Як вочы зорамі гараць. Ты лепш пакліч мяне, красуня, Хоць на хвіліну да сябе, I мне ня будзе гэтак сумна, І я дапамагу табе Прымераць стужкі, завушнічкі, I плечы хусткай ахінуць, I лакавыя чаравічкі Перад «Лявоніхай» абуць. Ты ўсё мне дараваць ня можаш, Што першы раз як памагаў, Караляў шнур неасьцярожна Рукой няўмелаю парваў.
1955
|
|