Сярод лістоў, што ты вярнула, Знайшоў я шмат лістоў такіх: Напоўненых вясновым гулам, Блакітам неба дзён былых, Шмат слоў, якія не астылі Ні ад дажджоў, ні ад сьнягоў I не згубілі даўняй сілы, I першага агню свайго. Сама ты знаеш: на руінах Былога шчасьця, сноў сваіх, Як цяжка жыць і не загінуць, – I мо' таму баішся іх. I мо' таму ты пазаўчора Усё адаслала ў дальні край... Лісты, лісты! Яны, як порах, Ад сэрца іх далей трымай!
1956
|
|