Паслухалі сэрца. Прызналі, што цяжка я хворы. I як я згадзіўся, і як ты згадзіцца магла, Каб ехаў шукаць я паўднёвае сонца і мора, Калі гэтым сонцам і морам сама ты была. Што пісьмы, прыветы і словы далёкай надзеі! Яны не ратуюць мяне ад трывогі і дум. Ты мусіш прыехаць, сваім пацалункам расьсеяць Самоту і сум. Ты мусіш прыехаць, бо толькі на сьвеце адна ты, Адна ты прынесла мне радасьці столькі і мук. Ты мусіш прыехаць, каб дні мае сталі зноў сьвятам, Каб зноў я пачуць мог цяпло тваіх ласкавых рук. Мне забаранілі пісаць, працаваць усё лета. Але сьпіць сястра, і гадзіньнік час поўначы б'е. I я на рэцэпце славутага аўтарытэту Пішу недарэчнае гэта пасланьне табе.
1956
|
|