Калі б можна так зрабіць, каб твае дарогі
Ды праходзілі заўжды ля майго парога,
Каб вячэрняю парой мне гасьцінна дзьверы
Адчыняла ты заўжды, клікала вячэраць,
I, прысеўшы за сталом, так, як гэта трэба,
Мы дзяліліся з табой радасьцю і хлебам,
I даверыла б маім ты рукам, дзяўчына,
Ў час начны аберагаць сон твой і спачынак,
I даверыла б яшчэ кожнай раніцою
Пацалункамі будзіць і вітаць з зарою, –
Я адмовіўся б тады ад сяброў і чаркі,
Ад гармоніка свайго, дымнае цыгаркі,
Ад вандроўнага жыцьця, што душа кахала...
Ты сьмяесься... Адкажы: можа, гэта мала?
1956
|
|
