Разгневанае, непрыветнае мора Сягоньня бушуе ўвесь дзень за кармой. З апошняю чайкай паслаў я заўчора Сябрам прывітаньне, радзіме маёй. Пусты небасхіл. Хоць маліся, хоць плач ты. Адны толькі хвалі ўстаюць на ўвесь рост, Адны толькі стогнуць высокія мачты, Калі налятае шалёны норд-ост. Імгліць пачынае дождж нудны і шэры. Здаецца, ці выгляне сонца калі. Ад левага борта скалістыя шхеры, Ад правага – голыя горы ўдалі. Іх выгладзіў вецер да чорнага бліску, Аж хвалі, здаецца, зь іх іскры сякуць. I дзіва, як гольле раскінуўшы нізка, Тут, закараніўшыся, сосны растуць. Магчыма, ня холадна ім і ня блага. Што знаю, вандроўнік з чужой стараны, Якія іх зачаравалі тут сагі, Якія ім сьняцца паўночныя сны. Гляджу я. Вось сонца з-за хмар выплывае. Зайграла ствалоў пацямнелая медзь. Чакайце! Здаецца мне: я пачынаю I гэтай зямлі хараство разумець.
1956
|
|