Здаецца, мы вачэй людскіх
Асьцерагаліся,
Ні пры сваіх, ні пры чужых
Не сустракаліся;
Здаецца, сьцежкай палявой
Стараліся хадзіць
I як найменш паміж сабой
Аб шчасьці гаварыць;
Здаецца, апрача вярбы,
Зямля драмала ўся,
Ніхто ў жытным тады ня быў,
Як цалаваліся...
Ня знаю, скуль вядома ўсім,
Што ноччу я ня сплю,
Што я страчаюся ў жытным
I на'т – каго люблю.
1958
|
|
