Ёсьць над быстрым Нёмнам Векавыя хвоі, Дзе жыло калісьці Рэха баравое. Рэха баравое З гулам стогалосым, Я яго шукаў там На мядовых росах. На мядовых росах Клікну – адгукнецца. Недзе яно побач, Блізенька, здаецца. Блізенька, здаецца, Толькі дзе – ня знаю I, як невідзімку, Цэлы дзень шукаю. Цэлы дзень шукаю. Раптам пад хваінай Бачу гэта дзіва Ў вобразе дзяўчыны. Ў вобразе дзяўчыны, Босай чараўніцы, З русаю касою, З кошыкам суніцаў. – Гэта ты, – пытаю, – Баравое рэха? – Я! – і залілося Серабрыстым сьмехам.
1960
|
|