На прадмесьці, дзе дамы малеюць
|
На прадмесьці, дзе дамы малеюць, А шырэюць градкі перад імі, Некалі жыла мая надзея, З косамі тугімі, ільнянымі. Вуліцы ўсе тут былі пагнуты, Глейкія калдобіны абапал. Вечарамі граў гармонік люта У заезным доме «Воўча лапа». Тут народ жыў бедны і суровы. I, каб не праслыць сентымэнтальным, Я прыносіў кветкі зь ніў вясновых, Захінуўшы іх у цень зьмяркальны. А калі пісаў лісты з-за кратаў, Так было ў іх слоў патрэбных мала I так многа з клясыкаў цытатаў – Як, ня знаю, іх яна чытала! Як зь няўдалых маіх вершаў раньніх, Скрэсьленых, зьнявечаных цэнзурай, Адгадала аб маім каханьні, I ня толькі – да вясны і буры? Мо' таму і сёньня мяне вабяць Вуліцы забытыя ускраін, Дзе шумяць ліствой каштаны, грабы, Дзе гармонік заліхвацка грае.
1960
|
|