Ішлі бярозы, успаміналі
То звон вясновы, то дожджык летні
I на'т ня чулі, як ападалі
Лісты асеньнія непрыкметна.
I толькі ўбачылі сваю страту,
Калі спыніліся каля броду
I цень адбіўся іх, расахаты,
У хвалях Нёмна, люстраных водах.
Галіны белыя апусьцілі,
Каб зноў сабраць ім свой ліст гаручы,
Ды так, схіліўшыся, і застылі
Усёй чарадою ля самай кручы.
1960
|
|
