Пуня – гэта ня проста
Зь нейкіх вяршалін зруб,
Па-над якім рыжэе
Страхі саламянай чуб,
Шчыт забіты дошкамі
Або заплецен лазой,
Дзьверы, ў якія можна
Уехаць падводай любой;
I на памост сасновы
Сена пласты зьвярнуць,
Змарыўшыся пасьля працы,
У леце духмяным заснуць.
Пуня – гэта гэрбарый
Усіх траў і кветак зямлі,
Якія пад сонцам квітнелі,
Пад маладзікамі расьлі.
Гэта – такая сьвятыня,
Дзе на працягу вякоў
Амаль ўсе вясельлі спраўляліся
Пад перазвон камароў,
Пад шчабятаньне ластавак,
Дзе іх любімы дом,
Пад звон ападаючых зораў
I гулкіх ліўняў гром.
Пуня... Ды што казаць тым,
Хто ў ёй ніколі ня быў,
Ня дыхаў водарам сена,
Ніводнага сну не сасьніў.
1961
|
|
