Мацьней вятры шумяць па страсе.
Усё сьцюдзяней хадзіць па расе.
Калі ж спаць ідзеш на кладню ці на стог,
Трэба глыбей зарывацца ў мурог.
Восень.
Цяпер на начлезе ратунак – касьцёр.
Падкінь ядлоўцу, каб тысячы зор
На міг азарылі кусты, сенажаць,
Дзе коні, папутаныя, хрыпяць.
Поўнач.
Калі ж сяброўка схавае дзе
Ватоўку ці шапку тваю ў лебядзе
I не адгукнецца, калі пазавеш, –
Сьляды яе здрадзіць на крохкай траве
Iней.
1961
|
|
