У чыстым полі сваты блудзілі, Блудзілі, скрыпку сваю згубілі. А каля яра, дзе коней гналі, Ў сумётах кінулі і цымбалы. А калі ехалі праз сасоньнік, З рук гарманіста выпаў гармонік. Ля самай грэблі старой, ля дуба, З саней апошніх скаціўся бубен. Цяпер завея на скрыпцы грае, Цымбалаў струны перабірае, Дзьме у гармонік, б'е ў бубен глуха, Аж часам спынісься, каб паслухаць. Куды нясецца шырокім сьветам Завея гэта – вясельле гэта?
1961
|
|