Чаго ляціш ты, шпак чарнакрылы,
На голы лес, на гарбы праталін,
Калі яшчэ сьпіць сам бог Ярыла
I травы, збуджаныя, ня ўсталі?
Баішся, можа, каб не спазьніцца
Сустрэцца зь веснавой зарою,
Напіцца першым вады з крыніцы
I ўсьлед за мной хадзіць баразною?
Твая руплівасьць мне, брат, знаёма.
I я, як ты, зьведаў дальні вырай,
I я, як ты, сумаваў па дому,
Па родным лесе, падзолах, жвірах.
1962
|
|
