Часам марудна мінаюць
Асеньнія дні,
Быццам іх коні вязуць
Непралазнаю вулкай,
Дзе, што ні крок,
То калдобіны, то валуны,
I западаюць калёсы
Па самыя ўтулкі.
П'яны фурман, пэўна,
Сьпіць пад дзяругай слаты,
Упусьціўшы з азяблых рук
Лейцы і пугу.
Добра, калі хоць і гэткай
Павозкаю ты
Едзеш наведаць свайго
Найбліжэйшага друга!
1962
|
|
