Я ня знаю, які ёй прывезьці гасьцінец: Новыя чаравікі, сукенку, хусьцінку? Усё роўна абноўкі яна не надзене, Скажа: – Хай лепш на сьмерць астанецца адзеньне. I нашто дарагія мне, сынку, уборы. Тупаць ля качарэжніку ці ля аборы... Пра сьмерць кажа, нібыта пра выезд у людзі. Што ж я ёй прывязу? Боль сьціскае мне грудзі. Можа ўнукаў пісьмо? Хоць чытаць і ня ўмее, Ды малюнкі нязграбныя іх разумее. – Гэта, – кажа, – наш сад, вось з кійком і я крочу. І зацепляцца радасьцю матчыны вочы.
1962
|
|