Над ракой зялёны дуб.
На тым дубе сто сукоў,
А на кожным – па гнязду
I па пары салаўёў.
Дуб – ня дзіва ля ракі,
Нават тое, што – такі,
Нават і ня дзіва, што
На ім зьвіта гнёздаў сто.
Дзіва – іншае, сябры,
Што ў кожнага салаўя,
Ад зары і да зары,
Песьня непаўторная.
То цоканьне, перабор
Струн, нацягнутых між зор,
То звон – перазвон густы,
Трэль, сьвіст пералівісты.
Каб чуў гэта крытык мой,
Можа, знаў бы, чаму я
Ўчуся песьні пець вясной
Не ў яго, а ў салаўя.
1963
|
|
