Мы – людзі простыя.
Мы не пакрыўдзімся,
Калі забудуць нас
За стол пазваць,
Калі ня хопіць нам
Усім шырокіх лаў,
Дык зможам нават мы
I пастаяць.
Мы – людзі сьціплыя,
Прамоўчаць можам на'т,
Калі памыляцца
I пададуць
Заместа чарачкі
Вядзерца першаку,
Заместа скварачкі –
Ды шкілянду.
I хоць мы ціхія,
Але ня зьмірымся,
Калі нам не дадуць
Пацалаваць
Ну хоць бы ў ручаньку
Зь пярсьцёнкам залатым
Той, каму шчасьцейка
Хочам пажадаць.
I каб не наракалі
Потым на каго,
Што без прычыны мы
Перавярнулі дом,
Дазвольце нам яшчэ
I песьню прасьпяваць,
Зь «Лявоніхай» прайсьціся
Пад цымбалаў гром.
1963
|
|
