Казалі: распагодзіцца. Ды ранак
Завалакло, як пачасьсем, туманам,
Які пачаў, склубіўшыся, згушчацца,
I дождж пайшоў, усіх прагнаўшы з працы.
Адны з табой мы засталіся ў полі,
Нібыта трэба нам было найболей
Вось гэтай бульбы, вогнішча, і дыму,
I хмараў, што праносіліся міма,
I пошуму бярозавай дубровы,
I гэтых буйных кропляў верасьнёвых,
Што, як сьцюдзёным шротам, секлі ў плечы...
Не, нам была патрэбна сёньня стрэча,
Якую дождж падрыхтаваў бязь сьведак,
I ўдзячны мы былі яму за гэта.
1964
|
|
