Такой затокі пашукаць:
Вада зацягненая цінай,
Нібыта сьмецьце ўсё рака
Сюды сваёй сагнала плыньню.
Тут плойма страхацьця, рапух,
А на зьмярканьні, ў час вячэрні,
Ад камарыных завірух
Зьвініць, калышацца мячэўнік.
Сюды ніхто век не пранік,
Бо ля зары, што ў тоні тлее,
Сядзіць зайздросны вадзянік –
Пільнуе белыя лілеі.
1964
|
|
