Хто столькі фарбаў марнуе Кожны дзень, выліваючы іх На траву лугавую, На нэтру лясную, На шыр небасхілаў марскіх! Пафарбаваў бы імі Усе вокны і дзьверы, Усіх скептыкаў шэрых З ухмылкамі кіслымі, злымі. I яшчэ асталося б На лета і восень, На ўсе твае сьцежкі, Сукенкі, усьмешкі I песьні.
1964
|
|