Іржышчы, як рыжыя вожыкі. Ня дзіва, цыганка-восень Параніла імі ножанькі, Сьцяжынкай ідзе, галосіць. За рукі яе ўзяў нясьмела я, Кажу, адпачні на парозе. Прынёс ёй антонаўку сьпелую. Гляджу – сьмяецца празь сьлёзы. – За ласку, – гаворыць, – дзякую. Хочаш, твой лёс адгадаю? Ды, глянуўшы ў карты, заплакала Ізноў, як дзяўчынка малая. А карты ў яе незвычайныя: Зь лістоты бяроз і клёнаў – Барвовыя, разнастайныя, Зь верасьнёвым звонам. Як ні раскладзе іх – усё яны Пра восеньскае варожаць, Пра нейкія страты, запоіны, Пра хмары, дажджы, падарожжы.
1965
|
|